ای در تجـلّی گاه حـق اذن تـمـاشـا
یافته
اینک نگر نوعی دگر ای چشم بینا یافته
سرّ سماوات و زمین با جلوه ای
سرّآفرین
در صحن بیت ا له بین صبحی مطرّا یافته
صبحی فراتر از افق هستش جهان زیر تـتـق
کز پرتوش اهل طرُق مصباح خضرا یافته
گرداب انسانیست این امواج روحانیست
این
سیل مسلمانیست این تا عرش پهنا یافته
نک نکته های فلسفه فارغ ز طرح و
تعرفه
با اشکهای عاطفه مشیی است همپا یافته
امیال قربانی شده تردید و غم فانی
شده
اندیشه رحمانی شده مسند به جوزا یافته
پـرسم دل آگـاه را پـویـندة این راه را
پتک خـلیل الله را داده ز کـف ، یا یافته؟
ای عامل تخریب من بر هم مزن ترکیب من
آسیب تو بر سیب من مکری موفّا یافته
غافل ز معنی مانده ای بت را به خاطر خوانده ای ؟
یا بت تورا چون رانده ای فرصت مهیّا یافته ؟
فرصت به نیرنگی دگر دعوت به آهنگی دگر
یا از پی ننگی دگر حالی به دروا یافتة
در محبس افسردگی تا کی بتان را بردگی
؟
ای پایت از آزردگی پابند پروا یافته
جان را سبک از بار تن پرواز ده سوی
وطن
جایی که علوی پیرهن نقش ثریّا یافته
بگذار شکّ و بیم را فرمان بر ابراهیم را
کو محنت تسلیم را عزت به فردا یافته
با ظنّ بد تحلیل خود
، غلطان مشو در نیل خود
بگذر ز اسماعیل خود با درک تقوا یافته
رقصان میان شعله رو پروانه ها را قبله شو
کان کشت هنگام درو صحّت به سرما یافته
خیز و برون آ از زره ذرات
را بگشا گره
گشتی بزن در ابر و مه چون نور سودا یافته
وز نور بطن ذره ها رنگی بزن بر چهره ها
موجی بر آر از قطره ها ای ره به دریا یافته
عالی ترین علامت حق بر زمین علی است
در خاتم خلایق خاکی نگین علی است
گر منتسب به خویش کنندش سمائیان
جای سئوال نیست که روح برین علی است
خوانی چو آیة
فتبارک به چشم عقل
دانی که شاهکار جهان آفرین علی است
او را رسول ، باب بــلاد علوم خواند
شاهـنـشهِ یگانـة مُـلکِ یقین علی است
شاهی که شهرتش اسداله غالب است
چون شیر، شیعه را کر و فرّ عرین علی است
بی اعتنا به زور و زر و نام و احتـشام
میری که بر سمند شرف بسته زین علی است
با دوستان شفیق و به کفار سخت گیر
مصداق ناب سورة فـتح المبین علی است
یکتا یلـی که در ظفر و اوج اقـتـدار
قهرش بُود ، به مهر و متانت قرین علی است
بخشد امان
، چو خصم به چنگش شود اسیر
زیرا امیر جیش رسول امین علی است
مستغنی از سلاح
و سـپاه و کلاه و گاه
سلطانِ دل ستان و جهانگیر دین علی است
خود ، محشریست
جلوة محراب و مستی اش
کان دشت را شقایق خونین جبین علی است
باطل خموش مانَد و پوشد لباس شرم
در محفلی که نغمة حق را طنین علی است
پویندگان پـهنة ایثـار
و عـشـق را
در پرتگاه حادثه حبل المتین علی است
در کوی بی کسان ، ز یتیمان شنیده
ام
ما را پـناه ، چون پدری نازنین، علی است
عطر بهشت می وزد از بیت مصطفا (ص)زیرا به باغ عترتِ او یاسمین علی است
یارا دیار خسته ام حالی غم افزا یافته
طبع ملولم در رخش طومار شکوا یافته
گوید زبان حال او از مردن آمال او
زخمی است پای و بال او دردش دوا نایافته
دانی چه باشد درد مان ؟ جغرافیای زردمان
کز دولت خونسرد مان حکمی مجزّا یافته
تُرکیم و چون تیزیم ما مشمول تبعیضیم ما
غیرت برانگیزیم ما چون بـبر بلوا یافته
این خاک مأنوس شرر پایان خیر و بدو شر
دارد دنیزی محتضر برمرگ امضا یافته
این نیمه جان ِ شبه شط جسمش بریده از وسط
از خسروان مملکت ردّ تقاضا یافته
نک مرد تدبیر و امید از پتک هم ساز د کلید
آرد به جا قول و نوید آن بخت برنا یافته
نطع شجاعت افکند رسم جفا بر هم زند
سدها ی شطها بشکند با دست بالا یافته
در سردسیر حادثه عصیان نماید وسوسه
چون نوجوان مدرسه حل معما یافته
فریاد خط کز دفترش گشته سمند مضمرش
فرقی ندارد در برش گم کرده را با یافته
ستر مدارا بردرد از سد طغیان بگذرد
خوف و خطر بر جان خرد کو درس هیجا یافته
در مهد دانش پروری کو رسم داد و داوری ؟
طفل زبان مادری هشدار لالا یافته
در خلق آزادیش کو؟ برخاک آبادیش کو ؟
مطلوب بنیادیش کو ؟ کز متن یاسا یافته
خالیست در صحن عمل اصل پانزده را محل
زیرا زحُکّـام دغل تکلیف ملغا یافته
گر زین تظلم نامه ها برپا شده هنگامه ها
بی شک به یمن خامه ها توفیق عظما یافته
گر مرغ شعرم از بیان جولان دهد در آسمان
از عشق آذربایجان پرواز درنا یافته
من از دیار آتشم در شعر خاقانی وشم
کز چامه های سرکشم سر، سور غوغا یافته
آن فحل را کودک منم خاقانی کوچک منم
پاتک پی یِ هر تک منم چون کوهِ آوا یافته
مدّاح روباهان نییم از نام و نان مستغنیم
آتشفشان معنیم ، در سینه ها جا یافته
بس کن شجاعا کت غرض باشد حماسه نی رجز
ای وجد وجدان را عوض زین شعر شیوا یافته
فردا که توفان نمک قد بر فرازد تا فلک
دانای درد مشترک داند چه سان پا یافته
پس کی بُود بر محتضر مردان دولت را نظر ؟
روزی که کشور را کمر از فاجعه تا یافته!
هر دل مقیّدست به نحوی به دلبری
ما داده ایم دل به پری روی آذری
گرچه نظر به سوی پری چهره گان خوشست
خوشتر ولی به چهرة صورتگر پری
صورتگری که خطّة ما را به صنع خویش
داده است با بهشت برینش برابری
خلقی که بوده رشک تواریخ ازمنه
خاکی که بوده مطمع جیش سکندری
مستغنی است ملّت ما از غرور و فخر
چون خود دهد غرور،نوای مظفّری
شاید که اوج عزّت خود را به رخ کشیم
تا در حضیظ خود نشود یاوه گو ، جری
تا مدّعی ز مسند نخوت شود نگون.
تاریخ را کشیم به دیوان داوری
تاریخ سرخ آذرِ بایجان شنیدنی ست
این عرصة شجاعت و مهد دلاوری
ما باز ماندگان جوانشیر و بابکیم
زان رو چو شیر خصلت ما هست سنجری
زین خاک بوی خون یلان می شود بلند
مشهور زان سبب شده اندر تکاوری
طوفان حادثات چو رو کرده بر وطن
از بهر کشتی ظفرش کرده لنگری
تا رتبه ای رسانده هنر را جماعتش
کز خاک می کنند در این خطّه زرگری
آن زر که با عیار گرفتن ز خون پاک
بر تارک زمانه نموده است زیوری
لیکن به رغم مردم زحمت کشش دریغ
بسیار مانده زیر لوای ستمگری
بیداد می کنیم که دادی ندیده ایم
از حاکمان مدعی دادگستری
ای سرزمین لطف ندیده ز حاکمان
در شرّ ابتدائی و در خیر آخری
ای خطّه ای که خون یلان بوده زینتت
جولانگه «کور اوغلی» و« ستار» و« باقر»ی
کرده است بیشه زار تورا در جهان شهیر
صدها شهید شیر صفت همچو «باکری»
تاریخ تو به علم و ادب هم مزیّن است
چون زادگاه «معجز» و «گلگون» و «صابری»
«خاقانی» و«نظامی» و «پروین« و «شهریار»
دارند ازطبیعت تو ،طبعِ شاعری
مضمار دهر پر ز سمند شکوه توست
دشمن- بگو بسوزد از این تلخ باوری . . .