یارا دیار خسته ام  حالی غم افزا یافته 

                           طبع ملولم در رخش  طومار شکوا یافته

گوید زبان حال  او از مردن آمال او

                      زخمی است پای و بال او دردش دوا نایافته

دانی چه باشد درد مان ؟ جغرافیای زردمان 

                        کز دولت خونسرد مان  حکمی مجزّا یافته

تُرکیم و چون تیزیم ما مشمول تبعیضیم ما 

                              غیرت برانگیزیم ما  چون بـبر بلوا یافته  

این خاک مأنوس شرر  پایان خیر و بدو شر 

                      دارد دنیزی محتضر  برمرگ امضا یافته

این نیمه جان ِ شبه شط جسمش بریده از وسط   

                       از خسروان مملکت  ردّ تقاضا یافته

نک مرد تدبیر و امید از پتک هم ساز د کلید   

                     آرد به جا قول و نوید  آن  بخت برنا یافته

نطع شجاعت افکند رسم جفا بر هم زند  

                      سدها ی شطها بشکند  با دست بالا یافته

در سردسیر حادثه عصیان نماید وسوسه 

                        چون نوجوان مدرسه  حل معما یافته

فریاد خط کز دفترش  گشته سمند مضمرش

                       فرقی ندارد در برش گم کرده را با یافته

ستر مدارا بردرد  از سد طغیان بگذرد

                     خوف و خطر بر جان خرد کو درس هیجا یافته

در مهد دانش پروری  کو رسم داد و داوری ؟  

                                 طفل زبان مادری هشدار لالا یافته

در خلق آزادیش کو؟ برخاک آبادیش کو ؟    

                       مطلوب بنیادیش کو ؟ کز متن یاسا یافته

خالیست در صحن عمل اصل پانزده را محل    

                            زیرا زحُکّـام دغل  تکلیف  ملغا یافته

گر زین تظلم نامه ها  برپا شده هنگامه ها  

                   بی شک به یمن خامه ها توفیق عظما یافته

گر مرغ شعرم از بیان جولان دهد در آسمان 

                            از عشق آذربایجان  پرواز درنا یافته

  من از دیار آتشم در شعر خاقانی وشم   

               کز چامه های سرکشم سر، سور غوغا یافته

آن فحل را کودک منم خاقانی کوچک منم   

          پاتک پی یِ هر تک منم چون کوهِ آوا یافته

مدّاح روباهان نییم  از نام و نان مستغنیم  

                           آتشفشان معنیم ، در سینه ها جا یافته

بس کن شجاعا کت غرض باشد حماسه  نی رجز  

           ای وجد وجدان را عوض زین  شعر شیوا یافته

فردا که توفان نمک  قد بر فرازد تا فلک   

                     دانای درد مشترک داند چه سان پا یافته

پس کی بُود بر محتضر مردان دولت را نظر ؟ 

                روزی که کشور را کمر  از فاجعه تا یافته!

هر دل مقیّدست به نحوی به دلبری

ما داده ایم دل به پری روی آذری    

گرچه نظر به سوی پری چهره گان خوشست

  خوشتر ولی به چهرة صورتگر پری

صورتگری که خطّة ما را به صنع خویش

داده است با بهشت برینش برابری

خلقی که بوده رشک تواریخ ازمنه

خاکی که بوده مطمع جیش سکندری

مستغنی است ملّت ما از غرور و فخر

چون خود دهد غرور،نوای مظفّری

شاید که اوج عزّت خود را به رخ کشیم

تا در حضیظ خود نشود یاوه گو ، جری

تا مدّعی ز مسند نخوت شود نگون.

تاریخ را کشیم به دیوان داوری

تاریخ سرخ آذرِ بایجان شنیدنی ست

این عرصة شجاعت و مهد دلاوری

ما باز ماندگان جوانشیر و بابکیم

زان رو چو شیر خصلت ما هست سنجری

زین خاک بوی خون یلان می شود بلند

مشهور زان سبب شده اندر تکاوری

طوفان حادثات چو رو کرده بر وطن

از بهر کشتی ظفرش کرده لنگری

تا رتبه ای رسانده هنر را جماعتش

کز خاک می کنند در این خطّه زرگری

آن زر که با عیار گرفتن ز خون پاک

بر تارک زمانه نموده است زیوری

لیکن به رغم مردم زحمت کشش دریغ

بسیار مانده زیر لوای ستمگری

بیداد می کنیم که دادی ندیده ایم

از حاکمان مدعی دادگستری

ای سرزمین لطف ندیده ز حاکمان

در شرّ ابتدائی و در خیر آخری

ای خطّه ای که خون یلان بوده زینتت

جولانگه «کور اوغلی» و« ستار» و« باقر»ی

کرده است بیشه زار تورا در جهان شهیر

صدها شهید شیر صفت همچو «باکری»

تاریخ تو به علم و ادب هم مزیّن است

چون زادگاه «معجز» و «گلگون» و «صابری»

«خاقانی» و«نظامی» و «پروین« و «شهریار»

دارند ازطبیعت تو ،طبعِ شاعری

مضمار دهر پر ز سمند شکوه توست

دشمن- بگو بسوزد از این تلخ باوری . . .